Το μήλο κάτω απ τη μηλιά

Ίδια με σένα είμαι, στα κληρονόμησα όλα!

Τη γκρίνια, τη μουρμούρα, τα νεύρα, το βρομόστομα.  Εντάξει κληρονόμησα και τα καλά σου, αλλά ποιος να μας αντέξει για πολύ καιρό. Σκάφτομαι τα παιδιά μου που πρέπει να με ανέχονται, και να με συμπαθούν. Ούτε εγώ σε συμπαθούσα !! Σε φοβόμουν στην αρχή, σε μισούσα στη συνέχεια, στο τέλος απλά σε λυπόμουν!! Ότι ακριβώς νιώθω για τον εαυτό μου τώρα.  Νομίζω ότι με βαρέθηκα! Από τότε που πέθανες, δεν έχω και με ποιον να τα βάλω. Είναι πολύ σκατοπραγμα να είναι κάνεις ο «χειρότερος». Παλιά ήσουν εσύ, και τώρα είμαι εγώ. Και κάνω τους άλλους δυστυχισμένους!!! Και μετά λέω καμιά μαλακιά και τους διασκεδάζω. Κάθε φορά που είναι  έτοιμοι να μου δώσουν μια κλωτσιά να με στείλουν από κει που ‘ρθα μου δίνουν άλλη μια παράταση…. Γιατί λέω «ωραία αστεία» και γιατί  «έχω πλάκα» και δε ξέρω και γω για ποιο άλλο λόγο . Τη γλυτώνω τη στιγμή ακριβώς,  που είναι έτοιμοι να μου δώσουν τη κόκκινη κάρτα.  Αλλά στ’ αλήθεια με έχω βαρεθεί. Και μη νομίζεις ότι δεν κάνω τις προσπάθειες μου, και πίνω  και καπνίζω και όλη την ώρα κάθομαι βιδωμένη σε μια καρέκλα, περιμένοντας το έμφραγμα, αλλά είναι αυτά τα άτιμα τα οιστρογόνα που δεν λένε ακόμα να με αφήσουν.

ΑΑΑαα δεν στα πα!!! Βρήκα δουλεία, καλά άμα ζούσες θα καμάρωνες σαν γύφτικο σκερπάνι, γιατί όσο κι αν το προσπάθησα, και με το ένα και με το άλλο, με τα «λογιστικά» σου κατέληξα, που όπως έλεγε κι η μαμά «μάθε τέχνη κι άστηνα κι αν πεινάσεις πιάστηνα» ε καλά εγώ πεινάω συνέχεια αλλά είπα να πιάσω πάλι και τη «λογιστική τέχνη» γιατί όλες οι άλλες τέχνες είναι προφανώς άπιαστες για μένα.

Δε ξέρω τι συμβαίνει. Μη με πιστέψεις!! Σ αγαπούσα! Και σε μισούσα!!... αλλά και σ’ αγαπούσα!  ! Και σε λυπόμουν αλλά και σε θαύμαζα.

Εγώ πίστευα ότι είχα γίνει όμως καλύτερη, γιατί δεν κρατούσα κακίες, και δεν έβαζα τους ανθρώπους σε μαύρες λίστες. Και συγχωρούσα, και ζητούσα συγγνώμη.  Και έλπιζα ότι μετά από 30 μήνες πεθαμένος θα είχα πάψει να πονάω τόσο πολύ. Και το Σάββατο πέθανε και η Λία και ήταν στην ηλικία μου, και ο γιος της είναι μόνο 12 χρονών, και σκέπτομαι ότι μήπως είναι καλύτερα οι γονείς να πεθαίνουν νωρίς?? Άλλο είναι να ξέρεις κάποιον 12 και άλλο 42 χρόνια. Έβλεπα τους γονείς της να κλαίνε πάνω στο φέρετρο και σκεπτόμουν ότι αυτή η τυχερή δεν θα βρεθεί ποτέ στη θέση τους. Να κλάψει το χαμένο της παιδί!! Και μένα ο γιός μου που είναι στην εφηβεία και πρέπει να μάθω τι είναι αυτή η «διάταση της άπω αορτής» και γιατί πρέπει να πάρει απαλλαγή απ’  τη γυμναστική. Και τι εγχείρηση μπορεί να χρειαστεί να κάνει στα 30 ή στα 40 και γω δε θέλω να μου συμβεί ΠΟΤΕ κάτι τέτοιο.

Νομίζω ότι είμαι καλύτερα τώρα. Ίσως να καταφέρω να πάω να βάψω και το μαλλί

….ίσως πάλι όχι….

Καληνύχτα μπαμπά!!!!

Δεν, δεν, δεν....

Δεν ξερω ποσος καιρος εχει περασει, κοντευουν δυο χρονια.

Δεν ξερω αν με θυμασαι?

Δεν ξερω που χαθηκα τοσο καιρο, αλλα απο τοτε που εφυγες,... τι να πω? ολα δεν, δεν, δεν,

Δεν αλλαξε τιποτα, (προς το καλυτερο). 

Δεν βρηκα δουλεια,

Δεν εχουμε λεφτα,

Δεν πληρωσαμε την εφορια

Δεν πληρωνουμε το στεγαστικο,

Δεν ξοφλησαμε τη μιχαλου!! (Της χρωσταμε ακομα)

                       ......Αλλα και γενικοτερα....

Δεν βγηκαμε απ τη κριση,

Δεν εφυγε το Δντ

Δεν ξεφορτωθηκαμε τη τροικα

Δεν βαλαμε μυαλο

                         .....Αλλα και ειδικοτερα....

Δεν αδυνατισα

Δεν σταματησα να τρωω τα νυχια μου,

Δεν εκοψα το καπνισμα....χμμμ βασικα, αυτο....

δε ξερω αν το ξερεις, ποτε...

δεν το εκανα μπροστα σου, μμμμμ ουτε και μπροστα στα παιδια, ουτε και μπροστα στη μαμα.

Δεν τολμω να το παραδεχτω ακομα και στον εαυτο μου. Τη περασμενη βδομαδα ειδα τυχαια τον αδερφο σου στο μοναστηρακι, και κρατουσα στο χερι ενα τσιγαρο....σαν εφηβη προσπαθουσα να το κρυψω απο το " θειο" για να μη στο μαρτυρησει και με κανεις νταντα!!

Δε ειμαι και πολυ καλα τελευταια, βηχω σα γαιδουρι, αλλα... 

δε το παιρνω αποφαση.... Τι να πω??

Δε βαριεσαι?

                         ......Εγω ομως...

Δεν ειμαι απαισιοδοξος ανθρωπος, Και το ποτηρι...

Δε το βλεπω μισοαδειο....

Δεν απελπιζομαι.... (εντελως)

Δεν χανω το χιουμορ μου.... (ευτυχως)

             Και τελος παντων, οπως ελεγες κι εσυ, αν...

Δε δουμε θεου προσωπο, τι να κανουμε, ας δουμε θεου κωλο!!

Δε θα πω αλλα.... Σε ζαλισα, και απαντηση....

Δεν πηρα!

.......φιλια.....

Ρετρό μετρό

παλι εδω...

Τρεις μήνες που λείπεις, στο ορκίζομαι απ τη τελευταία φορά που σου έγραψα μέχρι χτες  ήμουν μια χαρά, άλλα σήμερα είμαι χάλια. Ε καλά τώρα, τι να σου πω…. τα γνωστά, μου λείπεις, σε σκέφτομαι κλπ. Βγήκε κι αυτή η ταινία με τη Σμύρνη, και σκεφτόμουν πόσο θα θελες να τη δεις, Σε DVD βέβαια, το τελευταίο καιρό είχες γίνει πολύ «βαρύς» όπως έλεγε κι  η μαμά. «Βαρύς», χα χα παλιά ήσουν μόνο στο ζύγι, άλλα τώρα τελευταία έγινες και στις  συναναστροφές. Κοίταζα τις φωτογραφίες σου, τη τελευταία χρονιά δεν ήσουν μάλλον και πολύ στα πάνω σου αλλά εμείς ούτε που το χαμε πάρει χαμπάρι!! Γαμώτο η μόνη Φώτο που έχω να χαμογελάς είναι με ένα χαζό εφέ σαν καλειδοσκόπιο!! Γλυκούλης είσαι κι έτσι!

Αχ  ρε γαμώτο, ποσό  μου λείπεις, σε θεωρούσα δεδομένο, ήξερα ότι κάθε μέρα θα πάρεις τηλέφωνο, και θα κάνεις λες και αυτή είναι η καλύτερη ώρα της μέρας σου, η ώρα που θα μιλήσεις με τα εγγόνια σου. Κάθε απόγευμα μόλις χτυπάει το τηλέφωνο σε σκέφτομαι….

….Σε βλέπω στον ύπνο μου, και με παρηγορείς, τη Παρασκευή είδα και τα ξαδέλφια  σου. Χαίρομαι  πολύ όταν τους βλέπω, μυρίζουν «Τραμπουληδες».  Μ αρέσει ν αγκαλιάζω το Βασίλη, μου θυμίζει εσένα…

……………………………………………………………………………………

….. Όλα είναι χάλια, είχαμε πάει και σ ένα γάμο προχθές,  και νόμιζα πως σε είδα να ρχεσαι πίσω απ τη μαμά. Για ένα λεπτό ξέχασα πως δεν υπάρχεις πια, νόμιζα ότι ήσουν εσύ… 

ήμουν  σίγουρη…

……………………………………………………………………………………

…..Χτες είχε πανσέληνο και σεληνιάστηκα πάλι! Κρύφτηκα σα τη στρουθοκάμηλο μέσα στο κρεβάτι και δεν έβγαινα με τίποτα!! Διάβαζα κι αυτό το χαζοβιβλίο,… «θα σε βρω στον Παράδεισο» ναι καλά!! Θα μου χεις στρώσει το κόκκινο χαλί και θα με περιμένεις!!

...δε βιάζομαι πάντως… 

…………………………………………………………………………………………………….

….. Αποφάσισα να ξεκινήσω καινούργιο προτζεκτ!! Θα πρωταγωνιστείς εσύ φυσικά! Και τα υπέροχα τσιτάτα σου!!!

………………………………………………………………………………………………………

…..σε σκέφτομαι…

υ.γ. εχω καλα νέα!! αλλα δε κανει να στα πω ακομα!!...υπομονη!

Στον επόμενο τόνο…

Εχουν περάσει 2 μήνες και 2 μέρες απ τη μέρα που «έφυγες», παλιά όταν άκουγα κάποιον να λέει «τον χάσαμε» ή «έφυγε» γελούσα και έλεγα πως είναι χαζό να μην αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με το όνομα τους… τι «έφυγε» δηλαδή, μήπως υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσει; Κλπ κλπ… ναι, ναι το ξέρω, ΠΕΘΑΝΕΣ και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσεις !!»Ηρθε η ώρα σου» που λένε! Και σήμερα βρήκα επιτέλους το ρολόι σου, το πρώτο σου ρολόι, Venus 19rubis  μοντέλο του ’6O (http://www.venuswatches.ch/0010000088/history.html). Το είχα πάρει από το σπίτι, η μαμά δεν είχε αντίρρηση αλλά εσύ πιθανότατα είχες, αφού μου το εξαφάνισες και το έψαχνα μανιασμένα τόσο καιρό, ναι βέβαια, το ρολόι το παίρνει ο γιός… μόλις είπα ότι μόλις το βρω θα το δώσω στον αδερφό μου, τσούππππ εμφανίστηκε!!   

Σε ηλικία 19 ετων με το πρώτα του ρολόι...και τη πρώτη του ανηψιά

Θυμάσαι όταν ήμουνα μικρή- 6 χρονών- μάθαινα την ώρα, και ήρθα περήφανη να σου το πω!! Και συ μου υποσχέθηκες ότι μόλις τη μάθω καλά θα μου πάρεις ρολόι!! Και την έμαθα –όχι και πολύ καλά είναι η αλήθεια- και τότε με ρώτησες τι θα ήθελα… «Ένα απλό ρολόι» ή «Ένα ρολόι που θα έχει επάνω ένα πορτάκι που κάθε μισή ώρα θα ανοίγει και θα βγαίνει ένα πουλάκι που θα κάνει κουκου»!! Μα καλά ποιος θα μπορούσε να θέλει ένα απλό ρόλοι όταν μπορεί να έχει ολόκληρη υπερπαραγωγή… στο χέρι. Γιατί φυσικά, αυτό νόμιζα εγώ, ότι το ρολόι που θα κάνει κούκου εγώ θα το φοράω στο χέρι!!! Όταν σε είδα να κουβαλάς εκείνο το τεράστιο κιβώτιο, παραξενεύτηκα πολύ, και όταν σε είδα να κρέμας το κούκο στο τοίχο, μου έπεσαν τα φτερά. Δεν κατάφερα να φορέσω πότε ρολόι στο χέρι, περιμένω ακόμα να βρω ένα «κούκο χειρός»…

 

Πάντως σήμερα ήρθε ή ώρα!! Ήρθε η ώρα να το πάρω απόφαση και να σταματήσω τις κλάψες,  ήρθε η ώρα να βάλω στην άκρη τη δυστυχία και τη μιζέρια.

Εγώ πάντα αντιμετώπιζα τα πράγματα με αισιοδοξία, και ξαφνικά όλα έχουν γίνει μαύρα, και κάθε μέρα γίνονται και χειρότερα, αλλά μέχρις εδώ. Φτάνει. Εσύ ήσουν πάντα γελαστός και διακωμωδούσες ακόμα και το θάνατο… « Τον τάδε τον θυμάσαι;» μου έλεγες… αν κάποιος κοινός μας γνωστός πέθαινε… «ε!! άμα τον ξαναδείς να με χέσεις, χαχαχα» και όχι ότι δε σε πονούσε η απώλεια.  Απλά όπως μόλις τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω και γω, ο θάνατος είναι ένα γεγονός αμετάβλητο και  τετελεσμένο. Δεν υπάρχει καμία επιλογή περάν της αποδοχής του. Μάλλον είναι ένας συμβιβασμός άνευ όρων που πρέπει καθένας να κάνει  από τη στιγμή που χάνει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Όσο ποιο γρήγορα το συνειδητοποιήσω τόσο πιο εύκολα θα το αποδεχτώ.  Και πιθανόν σε λίγο καιρό να αρχίσω να το διακωμωδώ και γω!!!

Πάντως είναι πολύ περίεργο, ο χρόνος και ο θάνατος έχουν τελικά πολύ μεγάλη σχέση. Για παράδειγμα εσύ, από τα 16 σου μέχρι τα 40 φορούσες το ίδιο παλιό ρολόι, αυτό το Venus, και ξαφνικά, μετά το θάνατο σου συνειδητοποιώ ότι έχεις γεμίσει το σπίτι με ρολόγια όλων των ειδών.  Γιατί έχει τόση σημασία για έναν άνθρωπο 60 χρονών να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι ώρα είναι; «Για να θυμάται τα χάπια του» θα μου πεις. Ε! καλά, τα χάπια σ αυτή την ηλικία είναι πασατέμπος , ότι ώρα και να ναι, σίγουρα έχεις να πάρεις κάποιο χάπι. Μερικές φορές ακούς κάτι ηλικιωμένους να λένε κοιτάζοντας το ρολόι τους λες και οι δείκτες δεν γράφουν αριθμούς αλλά τίτλους φαρμάκων… Αααα!! ώρα για «παπαρέξ», ώρα για «μπουρδελόρ». Θα τα πούμε μετά το «ποδαγρίν» αλλά δε θα κάτσω πολύ γιατί έχω και το  «κατρουλίξ» και πρέπει να γυρίσω σπίτι γιατί μου φέρνει συχνοουρία!!! Χαχαχα εεε εσύ τουλάχιστον γλύτωσες απ όλα αυτά!!!

Και μετά από αυτή την μικρή χαπακοπαρένθεση, ξαναγυρίζω στα ρολόγια. Παλιά, το να αποκτήσεις ένα ρολόι ήταν ολόκληρη ιστορία, κόστιζε μια περιουσία και συνήθως επικύρωνε κάποιο σημαντικό γεγονός, ενηλικίωση, αρραβώνα, γάμο ,προαγωγή, κλπ. Και ξαφνικά εκεί στη δεκαετία του ‘90, αρχίσανε να τρέχουν τα λεφτά με τη σέσουλα και το ρολόι έγινε πια «αξεσουάρ», το αγόραζε κανείς ασορτί με τη κάλτσα και το σώβρακο! Ε και τα τελευταία χρόνια, με τις «μαϊμούδες» που γέμισαν το τόπο οι πλανόδιοι, το πράγμα ξέφυγε εντελώς, έγινε το ρολόι είδος μιας χρήσεως, «το φοράς, το πετάς».

Τη ξεφτίλισα πάλι τη κουβέντα!! Πως καταφέρνω ρε γαμώτο, να παίρνω ένα φιλοσοφικό ζήτημα και να το ευτελίζω έτσι!! Σκασίλα μου! Λες και θα τα διαβάσει κανένας! Χαχαχα!! Λοιπόν έχω την εντύπωση πως το να σου μιλάω (γράφω, τέλος πάντων) μου φτιάχνει το κέφι! Που ξέρεις μπορεί εκεί που είσαι να έχεις δωρεάν πρόσβαση στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ… οπότε περιμένω σχόλιο!!!  Χιχι!!!

Λοιπόν,  Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι… ώρα να ζήσω χωρίς εσένα!!

Φιλιά,

….Σ’ αγαπώ

… θα σε σκέφτομαι!!

Εσυ εφυγες....

Εσύ έφυγες χωρίς να ρωτήσεις κανένα, και τώρα πρέπει να πούμε αντίο, και σήμερα είναι τα γενέθλια μου, και δε θα ρθεις να μου δώσεις εκείνα τα ασφυκτικά, γρατζουνιστά φιλιά σου, που τόσο με τσάντιζαν, ΚΑΙ ΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΝΤΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΝΤΙΟ.

O "πουλ μουρ" πατερας μου δυο μερες πριν τη κοπανισει...

Εχουμε πολλά να πούμε εμείς οι δύο, τόσα κουτσομπολιά, τόσες γκρίνιες, τόση «κοινωνική κριτική» ….και γω δε πρόλαβα να σου πω ακόμα, πόσο πολύ σ αγαπούσα. Πόσο πολύ σε θαύμαζα - που χες περάσει τόσα πολλά, αλλά που το χαμόγελο δεν έσβηνε ποτέ απ τα χείλη σου. Που έκανες αστεία με τα πάντα και τους πάντες. Πως σε θεωρούσα αν όχι το καλύτερο πατέρα (έχω γνωρίσει έναν καλύτερο) αλλά τον καλύτερο παππού!!! Κι ας μου τα κακομάθαινες τα παιδιά μου, με τα χαρτζιλίκια και τα δώρα σου. Ποτέ δε τα αποπήρες, ποτέ δεν τα μάλωσες ….. ε καλά όταν σε ξυπνούσαν το μεσημέρι καλά τους έκανες!! Έπαιζες μαζί τους, τους διάβαζες παραμύθια, τους έλεγες «ιστορίες της ζωής σου», τους κουβαλούσες τα ποδήλατα στη παραλία, και κάθε φορά που τους τηλεφωνούσες τους έλεγες πόσο τα αγαπάς.
Ο Χριστόφορός παίζει συνέχεια με το κομπολόι σου ούτε κλαίει ούτε μιλάει, κρατάει το κεφάλι σκυφτό και παίζει με το κομπολόι σου.
Η Συριάννα μάζεψε κάτι δεκάλεπτα, τα βαλε στο φακελάκι, έγραψε πάνω το όνομα της και τα ρίξε στο κουμπαρά που μας έστειλαν απ το «χαμόγελο του παιδιού».
Ο Βαγγέλης μου είπε ότι μόλις σ αντίκρισε γερμένο στο κρεβάτι του θύμισες τη περιβόητη φωτογραφία του Τσε λίγο μετά την εκτέλεση του. Και είναι αλήθεια, φαινόσουν τόσο νέος, τόσο όμορφος.
Πάντα πίστευα ότι εσύ ήσουν ο άσχημος της υπόθεσης. Ψηλός και ασουλούπωτος, με τα ξεβαμμένα τζίν και της τιράντες να τα συγκρατούν, τα σγουρά ατίθασα μαλλιά τα αξύριστα μούσια και το χειρότερο…. αυτά τα απαίσια δόντια που ποτέ δεν τους έδωσες σημασία και που σε πολύ νεαρή ηλικία τα χάσες όλα!! Ούτε και γω δε ξέρω πόσος καιρός πέρασε για να σε πείσουν οι «μητέρες» μας να πάς στο οδοντίατρο και να βάλεις μασέλα ….. ποτέ σου δε τη βολεύτηκες και όλο γκρίνιαζες γι αυτή, χα χα χα καμιά φορά θυμάμαι άμα έλεγες καμιά τραγική σαχλαμάρα απ τα πολλά τα γέλια σου ξαπόλαγε και τότε κατουριόμασταν απ τα γέλια κι εμείς οι υπόλοιποι. Σκατά …ξεχάσαμε να τη δώσουμε στο κοράκι και στη κηδεία φαινόσουν σαν να σφιγγόσουν απ’ τη δυσκοιλιότητα…. καλά να πάθεις….

Εγω βεβαια δε σε θυμαμαι ετσι...κουκλο!!!

Βάλαμε και κάτι ψιλά, σ’ εκείνο το κουμπαρά που χάρισες στη μικρή για να τον ζωγραφίσει. Να τα πάρεις μαζί σου για να χεις για το εισιτήριο. Ε, ένας κουμπαράς είναι κάτι που είχες ανάγκη, αφού τόσα χρόνια δεν κατάφερες να αποταμιεύσεις ποτέ τίποτα….. Και καλά έκανες, και γω τα ίδια κάνω, και όχι ότι είμαι περήφανη γι αυτό αλλά να, ακόμα θυμάμαι αυτό που έλεγες ότι «αν έχεις τα χέρια του ανοιχτά σκορπίζεις αυτά που έχουν μέσα αλλά αν έχεις τα χέρια σου κλειστά, ναι μεν βγαίνει από μέσα τίποτα αλλά δεν μπαίνει και τίποτα .
Τα παιδία σου έκαναν και μια ζωγραφιά για να πάρεις μαζί σου, κι ο γιός μου ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα και ποιο το αγαπημένο σου ζώο για να το ζωγραφίσει… Δεν ήξερα…. Ούτε κανείς άλλος ήξερε με βεβαιότητα… τελικά η μαμά μου είπε το κόκκινο, και μάλλον είχε δίκιο αλλά ποιο ζώο δεν άκουσα, ο γιός μου πάντως έκανε κάτι ανάμεσα σε ελάφι και σκύλο με κόκκινο χρώμα και ένα πιγκουινοιππογρυπα οπότε νομίζω κάλυψε μεγάλο φάσμα του ζωικού βασιλείου.
Γαμώτο!!!! φέτος βαρέθηκα να τρέχω σε παρόμοια event, ο Βαγγέλης λέει ότι μεγαλώνουμε και είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό. Πρίτσσσσς να μεγαλώσεις μόνος σου κύριε!! Εγώ θα ακολουθήσω το μότο του πατέρα μου!!
Ήσουν ένα μικρό μωρό, με τα πείσματα και τις γκρίνιες σου, αλλά και με τον ενθουσιασμό σου. Σου άρεσε να μαθαίνεις τα πάντα. Για μας για τους φίλους μας αλλά και για όλο τον κόσμο. Από τη μέρα που ανακάλυψες το Ιντερνετ κόλλησες μ αυτό. Σερφάριζες για κάνα δίωρο και μετά πήγαινες για αναμετάδοση στη μαμά και μετά στο καφενείο!

Ειχες ενα θεματακι με την ώρα, δε λεω!!γιατι τοση βιασυνη αραγε??

Το μυαλό σου δε σταματούσε πότε να επεξεργάζεται μεγαλεπήβολα σχέδια που αν και πολλές φορές παρέμεναν μόνο «στα χαρτιά» ή άλλες φορές στέφονταν με απόλυτη «αποτυχία» παρόλα αυτά εσύ δεν έχανες ποτέ, την όρεξη σου. Εκείνη η επιχείρηση «χειροποίητο σαπούνι» είναι χαρακτηριστική. Η μάνα μου ακόμα καθαρίζει τα τηγανόλαδα που σκόρπισες σε όλο το μπαλκόνι .
Το πιο χαρακτηριστικό βέβαια ήταν το αστείρευτο χιούμορ σου…. Όλοι χαχανίζαμε με τ αστεία σου εκτός απ το εκάστοτε θύμα σου φυσικά που πλήρωνε τη νύφη…. Αυτό το πυροφάνι που έκανες στη μητέρα μου την ώρα που έβλεπε τηλεόραση ….δε θα το ξεχάσω ποτέ!! Ή το καλοκαίρι που πηγαίναμε στη παραλία και μου έκρυβες τη σαγιονάρα στα χαλίκια…. μια φορά κάποιος κλώτσησε την άλλη που χες αφήσει έξω για σημάδι και κόντεψα να πάω στο σπίτι «μονοσάνδαλη» . Πάντως τα ποιο κορυφαία σου «αστεία» ήταν μάλλον αυτό με τη γάτα του ξαδέρφού σου (που τη κατούρησες για εκδίκηση και μετά για να μη σας πάρει χαμπάρι η μάνα του τη λουσάτε στο πατσουλί, μωρέ σας έριξε ξύλο… αλλά φάγατε κιόλας…) και αυτό με τις βεντούζες της γειτόνισσας (που σου ζήτησε η γιαγιά σου το οινόπνευμα για να της βάλει βεντούζες και συ αντί να της το δώσεις στο χέρι το έριξες πάνω στη πλάτη τη της άρρωστης).
Νομίζω ότι οι πρώτη μνήμη που έχω από σένα είναι τα παραμύθια με ζωγραφιές που συνήθιζες να μου κάνεις!! Συνήθως οι πρωταγωνιστές ήταν το πολυβασανισμένο ζευγάρι του Σουλπίκιου και της Πουλχερίας , που ο ερωτάς τους πέρασε απ’ τα σαράντα κύματα! Τα σχέδια σου θύμιζαν πινάκες του Σταθόπουλου. Τη Πουλχερία τη ζωγράφιζες μόνο πρόσωπο, μα ο Σουλπίκιος ήταν υπερπαραγωγή, ολόσωμος με τα σπαθιά του, πάνω στο καμαρωτό του άλογο…. Καλά το άλογο δε το πετύχαινες και πολύ αλλά έτσι κι αλλιώς η προσπάθεια μετρούσε.
Άλογο βέβαια σε κάναμε κι γω κι ο αδερφός μου, και σε καβαλούσαμε την ώρα που ξάπλωνες να ξεκουραστείς, η κοιλιά σου ήταν η σέλα μας και το κεφάλι σου ο επικίνδυνος δράκος που έπρεπε να κατατροπώσουμε αυτό το παιχνίδι σταμάτησε άδοξα τη φορά που ένας απ τους δυο κόντεψε να σε «ξεματιάσει» με τον ενθουσιασμό του!!!
Τελικά από τα παιδικά μου χρόνια έχω ένα σωρό αναμνήσεις μαζί σου, αν και σε βλέπαμε ελάχιστα αφού η δουλεία ήταν για σένα το πιο σημαντικό. Δε σε κατηγορώ,…. Οκ σε κατηγορώ… θα μπορούσες να είσαι ένας τέλειος πατέρας αλλά προτίμησες να γίνεις ένας «τέλειος» επιχειρηματίας…. μόνο που αυτό δεν είναι εφικτό όταν κάποιος έχει τα στοιχεία του δικού σου χαρακτήρα, ήσουν ιδεολόγος και οραματιστής , πολύ μπροστά από την εποχή σου, και παρόλο που είχες και τις άτυχες στιγμές σου, ποτέ δε μας έλειψε τίποτα …εκτός βέβαια από τη « παρουσία» σου.
Ευτυχώς που πρόλαβες τουλάχιστον να ζήσεις και μερικά χρόνια στη σύνταξη , να σε χαρούν τουλάχιστον τα εγγόνια σου, να απολαύσεις και συ τις χαρές της «ανεργίας».
Όταν έπαθες το πρώτο έμφραγμα, στη δουλεία, πριν από 11 χρόνια, πίστεψα ότι θα σε χάσω. Πόσο σ ευχαριστώ που μας χάρισες αυτά τα 11 χρόνια της παρουσίας σου. Προσπαθούσα να προετοιμάσω τον εαυτό μου από τότε , ήξερα ότι κάποια μέρα θα χτυπούσε το τηλέφωνο και θα μου έλεγαν ότι τέλειωσες, ότι δεν υπάρχεις πια, πίστευα ότι ήμουν προετοιμασμένη, και πράγματι όταν σ’ αντίκρισα νεκρό στο κρεβάτι ήμουν απόλυτα ψύχραιμη. Μου φαινόταν γελοίο που η μάνα μου δε καταλάβαινε πως είχες ήδη πεθάνει και έπαιρνε τις πρώτες βοήθειες, που έκανε υστερίες και ούρλιαζε, έμενα εκείνο που μ ένοιαζε ήταν πως θα μου ξυπνούσε τα παιδιά που κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο και πως δεν έπρεπε να σε δουν έτσι. Όλα αυτά μέχρι που ήρθε ο άντρας μου και ανέλαβε, τότε κατέρρευσα, κι ακόμα δε μπορώ να συνέλθω.
Κάποτε έλεγα ότι η ζωή σου είναι για να γραφτεί σε βιβλίο, και ήθελα να σε βάλω να μου μαγνητοφωνήσεις τις ιστορίες σου ….τώρα δε θυμάμαι καμία…. Μόνο αυτή που μου λέγε χθες ο γιος μου για τη φοίτηση σου «εις την ανωτάτην ταβλικήν» στο περιβόητο καφενείο - πανεπιστήμιο στο Πειραιά,… στο «καφενείο του Τσελέπα»… εκεί διδάσκονταν πέρα απ τα παραδοσιακά «πόρτες, πλακωτό, και φεύγα» και τα πιο σπάνια «ασσόδυο» και «γκιουλ». Και μετά την βασική εκπαίδευση και το πτυχίο, μπορούσες να ασχοληθείς με μεταπτυχιακά πάνω στο «τσίμπημα» του ζαριού και την «χειραγώγηση» του αντιπάλου (πως κάνουμε δηλαδή, τον αντίπαλο «βαπόρι» έτσι ώστε να χάσει τη ψυχραιμία του και να παίζει αλλά ντάλα) . Σ’ αυτά τα δύο εσύ, είχες πάρει και ντοκτορά, αφού όποτε έπαιζες με τη μητέρα μου την έκανες να τραβάει τα μαλλιά της.
Πάντως εγώ σε είχα νικήσει μια φορά και είχα πάρει και αυτόγραφο!!! Ένα πεντακοσάρικο που εγραφε επανω «ο χασας» και είχε την υπογραφή σου...γαμώτο που το χω βάλε άραγε??
Σ αφήνω τώρα, και θα τα ξαναπούμε σύντομα… Σ αγαπώ!!!

…Φιλιά

Η οικεγένεια σε επαρτια τελη '70 ο μπαμπας σαν .....

Η «πρωτοκόρη» σου, γνωστή και ως «Πουλ μουρ» «Μουρ μουρ», «Μαρουντάνα», «Εισαγγέλέας», και μύρια όσα μου κόλλαγες κάθε φορά.

Ο Χάρι Πότερ και οι κακές Μάγισσες

Το παραμύθι αυτό το "έγραψε" (με τη βοήθεια της αδερφής μου φυσικά) ο γιός μου σε ηλικία 6 χρόνων και το δραματοποιήσαμε "οικογενειακώς". Βασικό Ρόλο στην όλη ιστορία παίζει η μικρή μου κόρη ή οποία έκανε την είσοδο της στη ζωή μας (και κυρίως στη ζωή του αδελφού της) λίγους μήνες πριν τη δημιουργία του παραμυθιού, και έφερε τα "πάνω - κάτω". Τώρα πια η μικρή κοντεύει 6 χρονών, και συνεχίζει ακάθεκτη να μας αναστατώνει, ο γιός μου έχει μπει για τα καλά στην εφηβεία, έχει σταματήσει να φτιάχνει παραμύθια, ή τουλάχιστον έχει πάψει να τα μοιράζεται μαζί μας, και γω ..... ενώ τότε διασκέδαζα την περίοδο της  "λοχείας" που με κρατούσε για κάποιο διάστημα μακριά απ τις ευθύνες της δουλειάς, τώρα ή μάλλον εδώ και δύο χρόνια "απολαμβάνω" τις "χαρές" της ΑΝΕΡΓΙΑΣ …

Τι να πω?? Και ζήσανε αυτοί καλά …. και μείς καλύτερα ….. μάλλον….