Το μήλο κάτω απ τη μηλιά

Ίδια με σένα είμαι, στα κληρονόμησα όλα!

Τη γκρίνια, τη μουρμούρα, τα νεύρα, το βρομόστομα.  Εντάξει κληρονόμησα και τα καλά σου, αλλά ποιος να μας αντέξει για πολύ καιρό. Σκάφτομαι τα παιδιά μου που πρέπει να με ανέχονται, και να με συμπαθούν. Ούτε εγώ σε συμπαθούσα !! Σε φοβόμουν στην αρχή, σε μισούσα στη συνέχεια, στο τέλος απλά σε λυπόμουν!! Ότι ακριβώς νιώθω για τον εαυτό μου τώρα.  Νομίζω ότι με βαρέθηκα! Από τότε που πέθανες, δεν έχω και με ποιον να τα βάλω. Είναι πολύ σκατοπραγμα να είναι κάνεις ο «χειρότερος». Παλιά ήσουν εσύ, και τώρα είμαι εγώ. Και κάνω τους άλλους δυστυχισμένους!!! Και μετά λέω καμιά μαλακιά και τους διασκεδάζω. Κάθε φορά που είναι  έτοιμοι να μου δώσουν μια κλωτσιά να με στείλουν από κει που ‘ρθα μου δίνουν άλλη μια παράταση…. Γιατί λέω «ωραία αστεία» και γιατί  «έχω πλάκα» και δε ξέρω και γω για ποιο άλλο λόγο . Τη γλυτώνω τη στιγμή ακριβώς,  που είναι έτοιμοι να μου δώσουν τη κόκκινη κάρτα.  Αλλά στ’ αλήθεια με έχω βαρεθεί. Και μη νομίζεις ότι δεν κάνω τις προσπάθειες μου, και πίνω  και καπνίζω και όλη την ώρα κάθομαι βιδωμένη σε μια καρέκλα, περιμένοντας το έμφραγμα, αλλά είναι αυτά τα άτιμα τα οιστρογόνα που δεν λένε ακόμα να με αφήσουν.

ΑΑΑαα δεν στα πα!!! Βρήκα δουλεία, καλά άμα ζούσες θα καμάρωνες σαν γύφτικο σκερπάνι, γιατί όσο κι αν το προσπάθησα, και με το ένα και με το άλλο, με τα «λογιστικά» σου κατέληξα, που όπως έλεγε κι η μαμά «μάθε τέχνη κι άστηνα κι αν πεινάσεις πιάστηνα» ε καλά εγώ πεινάω συνέχεια αλλά είπα να πιάσω πάλι και τη «λογιστική τέχνη» γιατί όλες οι άλλες τέχνες είναι προφανώς άπιαστες για μένα.

Δε ξέρω τι συμβαίνει. Μη με πιστέψεις!! Σ αγαπούσα! Και σε μισούσα!!... αλλά και σ’ αγαπούσα!  ! Και σε λυπόμουν αλλά και σε θαύμαζα.

Εγώ πίστευα ότι είχα γίνει όμως καλύτερη, γιατί δεν κρατούσα κακίες, και δεν έβαζα τους ανθρώπους σε μαύρες λίστες. Και συγχωρούσα, και ζητούσα συγγνώμη.  Και έλπιζα ότι μετά από 30 μήνες πεθαμένος θα είχα πάψει να πονάω τόσο πολύ. Και το Σάββατο πέθανε και η Λία και ήταν στην ηλικία μου, και ο γιος της είναι μόνο 12 χρονών, και σκέπτομαι ότι μήπως είναι καλύτερα οι γονείς να πεθαίνουν νωρίς?? Άλλο είναι να ξέρεις κάποιον 12 και άλλο 42 χρόνια. Έβλεπα τους γονείς της να κλαίνε πάνω στο φέρετρο και σκεπτόμουν ότι αυτή η τυχερή δεν θα βρεθεί ποτέ στη θέση τους. Να κλάψει το χαμένο της παιδί!! Και μένα ο γιός μου που είναι στην εφηβεία και πρέπει να μάθω τι είναι αυτή η «διάταση της άπω αορτής» και γιατί πρέπει να πάρει απαλλαγή απ’  τη γυμναστική. Και τι εγχείρηση μπορεί να χρειαστεί να κάνει στα 30 ή στα 40 και γω δε θέλω να μου συμβεί ΠΟΤΕ κάτι τέτοιο.

Νομίζω ότι είμαι καλύτερα τώρα. Ίσως να καταφέρω να πάω να βάψω και το μαλλί

….ίσως πάλι όχι….

Καληνύχτα μπαμπά!!!!