Στον επόμενο τόνο…

Εχουν περάσει 2 μήνες και 2 μέρες απ τη μέρα που «έφυγες», παλιά όταν άκουγα κάποιον να λέει «τον χάσαμε» ή «έφυγε» γελούσα και έλεγα πως είναι χαζό να μην αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με το όνομα τους… τι «έφυγε» δηλαδή, μήπως υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσει; Κλπ κλπ… ναι, ναι το ξέρω, ΠΕΘΑΝΕΣ και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσεις !!»Ηρθε η ώρα σου» που λένε! Και σήμερα βρήκα επιτέλους το ρολόι σου, το πρώτο σου ρολόι, Venus 19rubis  μοντέλο του ’6O (http://www.venuswatches.ch/0010000088/history.html). Το είχα πάρει από το σπίτι, η μαμά δεν είχε αντίρρηση αλλά εσύ πιθανότατα είχες, αφού μου το εξαφάνισες και το έψαχνα μανιασμένα τόσο καιρό, ναι βέβαια, το ρολόι το παίρνει ο γιός… μόλις είπα ότι μόλις το βρω θα το δώσω στον αδερφό μου, τσούππππ εμφανίστηκε!!   

Σε ηλικία 19 ετων με το πρώτα του ρολόι...και τη πρώτη του ανηψιά

Θυμάσαι όταν ήμουνα μικρή- 6 χρονών- μάθαινα την ώρα, και ήρθα περήφανη να σου το πω!! Και συ μου υποσχέθηκες ότι μόλις τη μάθω καλά θα μου πάρεις ρολόι!! Και την έμαθα –όχι και πολύ καλά είναι η αλήθεια- και τότε με ρώτησες τι θα ήθελα… «Ένα απλό ρολόι» ή «Ένα ρολόι που θα έχει επάνω ένα πορτάκι που κάθε μισή ώρα θα ανοίγει και θα βγαίνει ένα πουλάκι που θα κάνει κουκου»!! Μα καλά ποιος θα μπορούσε να θέλει ένα απλό ρόλοι όταν μπορεί να έχει ολόκληρη υπερπαραγωγή… στο χέρι. Γιατί φυσικά, αυτό νόμιζα εγώ, ότι το ρολόι που θα κάνει κούκου εγώ θα το φοράω στο χέρι!!! Όταν σε είδα να κουβαλάς εκείνο το τεράστιο κιβώτιο, παραξενεύτηκα πολύ, και όταν σε είδα να κρέμας το κούκο στο τοίχο, μου έπεσαν τα φτερά. Δεν κατάφερα να φορέσω πότε ρολόι στο χέρι, περιμένω ακόμα να βρω ένα «κούκο χειρός»…

 

Πάντως σήμερα ήρθε ή ώρα!! Ήρθε η ώρα να το πάρω απόφαση και να σταματήσω τις κλάψες,  ήρθε η ώρα να βάλω στην άκρη τη δυστυχία και τη μιζέρια.

Εγώ πάντα αντιμετώπιζα τα πράγματα με αισιοδοξία, και ξαφνικά όλα έχουν γίνει μαύρα, και κάθε μέρα γίνονται και χειρότερα, αλλά μέχρις εδώ. Φτάνει. Εσύ ήσουν πάντα γελαστός και διακωμωδούσες ακόμα και το θάνατο… « Τον τάδε τον θυμάσαι;» μου έλεγες… αν κάποιος κοινός μας γνωστός πέθαινε… «ε!! άμα τον ξαναδείς να με χέσεις, χαχαχα» και όχι ότι δε σε πονούσε η απώλεια.  Απλά όπως μόλις τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω και γω, ο θάνατος είναι ένα γεγονός αμετάβλητο και  τετελεσμένο. Δεν υπάρχει καμία επιλογή περάν της αποδοχής του. Μάλλον είναι ένας συμβιβασμός άνευ όρων που πρέπει καθένας να κάνει  από τη στιγμή που χάνει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Όσο ποιο γρήγορα το συνειδητοποιήσω τόσο πιο εύκολα θα το αποδεχτώ.  Και πιθανόν σε λίγο καιρό να αρχίσω να το διακωμωδώ και γω!!!

Πάντως είναι πολύ περίεργο, ο χρόνος και ο θάνατος έχουν τελικά πολύ μεγάλη σχέση. Για παράδειγμα εσύ, από τα 16 σου μέχρι τα 40 φορούσες το ίδιο παλιό ρολόι, αυτό το Venus, και ξαφνικά, μετά το θάνατο σου συνειδητοποιώ ότι έχεις γεμίσει το σπίτι με ρολόγια όλων των ειδών.  Γιατί έχει τόση σημασία για έναν άνθρωπο 60 χρονών να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι ώρα είναι; «Για να θυμάται τα χάπια του» θα μου πεις. Ε! καλά, τα χάπια σ αυτή την ηλικία είναι πασατέμπος , ότι ώρα και να ναι, σίγουρα έχεις να πάρεις κάποιο χάπι. Μερικές φορές ακούς κάτι ηλικιωμένους να λένε κοιτάζοντας το ρολόι τους λες και οι δείκτες δεν γράφουν αριθμούς αλλά τίτλους φαρμάκων… Αααα!! ώρα για «παπαρέξ», ώρα για «μπουρδελόρ». Θα τα πούμε μετά το «ποδαγρίν» αλλά δε θα κάτσω πολύ γιατί έχω και το  «κατρουλίξ» και πρέπει να γυρίσω σπίτι γιατί μου φέρνει συχνοουρία!!! Χαχαχα εεε εσύ τουλάχιστον γλύτωσες απ όλα αυτά!!!

Και μετά από αυτή την μικρή χαπακοπαρένθεση, ξαναγυρίζω στα ρολόγια. Παλιά, το να αποκτήσεις ένα ρολόι ήταν ολόκληρη ιστορία, κόστιζε μια περιουσία και συνήθως επικύρωνε κάποιο σημαντικό γεγονός, ενηλικίωση, αρραβώνα, γάμο ,προαγωγή, κλπ. Και ξαφνικά εκεί στη δεκαετία του ‘90, αρχίσανε να τρέχουν τα λεφτά με τη σέσουλα και το ρολόι έγινε πια «αξεσουάρ», το αγόραζε κανείς ασορτί με τη κάλτσα και το σώβρακο! Ε και τα τελευταία χρόνια, με τις «μαϊμούδες» που γέμισαν το τόπο οι πλανόδιοι, το πράγμα ξέφυγε εντελώς, έγινε το ρολόι είδος μιας χρήσεως, «το φοράς, το πετάς».

Τη ξεφτίλισα πάλι τη κουβέντα!! Πως καταφέρνω ρε γαμώτο, να παίρνω ένα φιλοσοφικό ζήτημα και να το ευτελίζω έτσι!! Σκασίλα μου! Λες και θα τα διαβάσει κανένας! Χαχαχα!! Λοιπόν έχω την εντύπωση πως το να σου μιλάω (γράφω, τέλος πάντων) μου φτιάχνει το κέφι! Που ξέρεις μπορεί εκεί που είσαι να έχεις δωρεάν πρόσβαση στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ… οπότε περιμένω σχόλιο!!!  Χιχι!!!

Λοιπόν,  Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι… ώρα να ζήσω χωρίς εσένα!!

Φιλιά,

….Σ’ αγαπώ

… θα σε σκέφτομαι!!