ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (μερος 1ο)

Βρίσκομαι στη Κύθνο, στο εξοχικό της γιαγιάς, μετά από πολλά χρόνια…. η γιαγιά δε ζει πια… σχεδόν αυτοκτόνησε τρώγοντας απανωτά «στιφάδο» και «σουπιές με σπανάκι» μαγειρεμένα με συνταγή σμυρναίικη - η γιαγιά μου είχε καταγωγή απ τη Σμύρνη-κατά τη διάρκεια αγωγής με κορτιζόνη που απαγόρευε ρητά τα αλατισμένα φαγητά… τελικά έπαθε αλλεργικό σοκ πρήστηκε εντελώς και όταν πήγα να τη δω στο νοσοκομείο και τη ρώτησα πως τις ήρθε να φάει τέτοια πράγματα στη κατάσταση της  είπε: «και τι να κάνω βαρέθηκα πια. Είπα και ’ γω να φτιάξω τα αγαπημένα μου φαγιά τα έφαγα τα φχαριστήθηκα και μετά είπα έλα να με πάρεις τώρα, είμαι έτοιμη, αν μη τι άλλο να πάω χορτάτη». Είχε πλάκα η γιαγιά μου!! αληθινό χιούμορ … ένα γέλιο βροντερό που έβγαινε απ τη ψυχή της... αν και δε μπορώ να πω ότι τη  λάτρευα ή ότι μου είχε κάποια ιδιαίτερη αδυναμία τη θαύμαζα όμως, γιατί ήταν πάντα χαρούμενη και γελαστή , και γιατί πάντα είχε  χρόνο για τον εαυτό της και  για κουτσομπολιό με τις φιλενάδες. Κάθε πρωί, στο σπίτι της, μαζεύονταν οι γειτόνισσες με το καφέ ανά χείρας και γέμιζε το τραπέζι της κουζίνας με διαφορετικά φλιτζανάκια…. «μπίρι μπίρι» όλη την ώρα και που και που, «ψου ψου» και «για να βγείτε οι μικρές λίγο έξω ,να μιλήσουμε!!!»

Το φλυτζανάκι της γιαγιάς

…………………………………………………………………………………………

Ο γείτονας μας μόλις ήρθε και μου φέρε μια φωτογραφία τραβηγμένη τουλάχιστον 35 χρόνια, πριν που δείχνει το παππού μου να χορεύει  (να χτυπά παλαμάκια για την ακρίβεια)

ο Παππούς σε "μεγάλα κέφια" (Σεπ'76)

εδώ στο σημείο που κάθομαι αυτή τη στιγμή στη βεράντα του σπιτιού της Κύθνου… να και μια καινούργια εικόνα για τον παππού!!

Η θέα απ τη καρεκλα του παππου τοτε ομως δεν υπηρχε το δεντρο!!

              Η αλήθεια είναι ότι πέθανε νωρίς, ήμουν μόλις 11 χρονών… δε θυμάμαι και πολλά αλλά η γενικότερη εικόνα που έχω είναι  ένας «καθιστός βούδας»!!! Χοντρούλης, καραφλός και κατάλευκος σαν το αγαλματάκι που είχε ό μπαμπάς μου στο γραφείο του  και με τους λοβούς των αφτιών του τεράστιους  ακριβώς σα του Βούδα –θυμάμαι ότι μου άρεσε να παίζω μαζί τους να τους τραβάω (έλεγε ότι γι αυτό είναι τόσο μεγάλοι από το τράβηγμα) και να του χαϊδεύω τη καράφλα του που ήταν τεράστια και γυαλιστερή κάτι σαν μαγική σφαίρα-!!! Εκτός αυτού, η αντιμετώπιση των γύρω του για το πρόσωπο του ήταν επίσης  ολίγον λατρευτική!! Ήταν ο «κύριος καθηγητής» μ’ ένα βιβλίο πάντα στο χέρι να μελετά, καθισμένος πάντα στο καλύτερο σημείο της βεράντας να στοχάζεται και να ατενίζει τη θάλασσα… ήταν πάντα πολύ μεγαλοπρεπείς και λιγομίλητος πράγματα που δημιουργούν ούτως η άλλως θαυμασμό  αν και πολλές φορές σκέφτομαι ότι την ώρα που σοβαρός σοβαρός καθόταν στη βεράντα του μπορεί και να σκεφτόταν πράγματα τελείως πεζά και ανθρώπινα όπως ότι δεν πέτυχε η γιαγιά μου το αυγολέμονο ή ότι τα «κωλόπαιδα» -εμείς δηλαδή- δε θα τον αφήσουν να κοιμηθεί το μεσημέρι … Η αλήθεια είναι ότι όλες οι μνήμες που έχω απ τον παππού μου είναι «καθιστές» με εξαίρεση τη περιβόητη  «επιχείρηση μακροβούτι» . 

Ο παππούς δε κολυμπούσε ποτέ… μα ΠΟΤΕ!!! Η γιαγιά όλο τον έψελνε για τα οφέλη της θάλασσας  «που την έχουμε στα πόδια μας» και πόσο καλό κάνει ο ήλιος –η γιαγιά κάθε μέρα καμία ώρα ξάπλωνε στη πίσω βεράντα για ηλιοθεραπεία, ήταν που ήταν μελαχρινή στο τέλος του καλοκαιριού,  γινόταν  μαυροτσούκαλο – κάποια στιγμή τελικά τα κατάφερε να τον πείσει –προφανώς βαρέθηκε τον εξάψαλμο- και αποφάσισε να μας ακολουθήσει στη παραλία,- ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΣΠΡΟΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΑΜΠΕ, ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ!!!-  Πλησίασε δειλά δειλά,  μετά από κάνα τέταρτο που το συζητούσε με τον εαυτό του κατάφερε να φτάσει μες στο νερό μέχρι το  γόνατο…  η γιαγιά τον καλούσε απ τα βαθιά…. και με τα πολλά, κατάφερε να τον πείσει να προχωρήσει,  μόλις όμως το νερό έβρεξε τη κοιλία του, έκανε επιτόπου μεταβολή και επέστρεψε στην αμμουδιά!! Το θέαμα ήταν τρομαχτικό!! Όσα σημεία του παππού είχαν έρθει σε επαφή με το  νερό είχαν πετάξει άπειρες μικρές κοκκινίλες !! είχε γίνει πουά!!  Το τι βρισίδι έριξε εκείνη τη μέρα, ήταν απίστευτο! Η γιαγιά μου γελούσε – εμείς δε τολμούσαμε-και όσο πιο πολύ γελούσε τόσο πιο πολύ την έβριζε. Τουλάχιστον από κείνη τη μέρα και μετά σταμάτησε η γκρίνια για το κολύμπι!!!.....